Deze week in de Grazia:

"Van een sapkuur tot een fake tan, Grazia-redacteur Danny Post trekt alle vrouwentrucs uit de kost om speedoproof op het strand te verschijnen.

De Spray tan

Omdat je als pak boerenmelk aan zee bepaald geen punten scoort, zal ik na 39 jaar dan toch echt kleur moeten bekennen. Maar ziet een spray tan er in mijn geval niet enorm fake uit? Benauwd om te eindigen als het jongere broertje van Rachel Hazes zoek ik via spray-tan.nl een goede salon uit in hartje Amsterdam: T-tans (t-tans.nl). Het is de plek waar vele BN'ers een tintje afhalen, dus bij eigenaresse Tihana Poel ben ik hopelijk in vaardige handen. Als ik arriveer, stelt ze meteen gerust. Ook over de recente verhalen dat DHA, een bestanddeel van de spray tan, kankerverwekkend zou zijn. "Dat is echt onzin, alle vloeistoffen die ik gebruik zijn honderd procent organisch. Ze penetreren de huid ook niet." Ze leidt me naar een kamer waar ik mezelf uitkleed tot op mijn onderbroek. We kiezen voor een kleur ergens tussen light en medium en dan kan het grote sprayen losbarsten. Voor mijn ogen zie ik mijn knieën flink bruin kleuren. Als een deur die in de verf wordt gezet. "Voor de rest houden we het iets lichter", stelt ze me gerust. Ik moet mijn armen half gebogen houden, zodat ze overal goed bij kan en voel me soms net een reumatisch Hulk. Nadat mijn gezicht ook een likje kleur krijgt, moet ik vijf minuten met mijn handen op een wandplankje steunen, zodat ik goed kan drogen. Als ik mezelf in de spiegel zie, ben ik aangenaam verrast. Ik glim, maar oog natuurlijk. Net alsof ik op vakantie ben geweest. Dat vinden collega's op de redactie later die middag ook. "Je blauwe ogen springen er nu veel meer uit", complimenteert de één me. "Je ziet er veel gezonder uit", zegt een ander. Eh... bedankt denk ik. Inmiddels heb ik aardige jeuk, maar als ik zachtjes krab, heb ik meteen een viezige diarreevinger. Beuh. Tihana waarschuwde me nog. Afblijven, je bruint nog door, pas na acht uur mag je douchen. Ik bid vurig tot God dat hij het niet laat regenen als ik naar huis ga, want ook dat is off limits. In gedachten zie ik mezelf als een chocoladefontein op het terreinperron staan, gezellige spray tan spuitend. Nadat ik 's avonds de overtollige vloeistof eraf spoel, ben ik opgelucht dat ik niet meer afgeef. Tegelijk bevalt deze gebronzde Danny me wel. Helemaal als ik na een week nog steeds prettig "sun-kissed" ben. Ai, krijgt Rachel dan toch concurrentie?